Bolsensrit 2.0
Doeme, doeme !
Vijf minuten voor aanvang van de rit werd de naam van onze geachte voorzitter uit de trommel geloot om
het verslag te schrijven. Zoals gewoonlijk zou hij wel op het laatste nippertje arriveren. Pro forma werd
er nog een tweede naam getrokken, de mijne dus. En het ondenkbare gebeurde: zelfs om 8u31 was
onze geachte voorzitter nog niet aanwezig – allicht enkele hernia’s – en had ik het aan mijn rekker.
Doeme, doeme!
Met zo’n stuk of 25 blue boys trokken we ons op de warmste 1 september uit de geschiedenis op gang
voor een rit van 92 km richting Wieze. Onder leiding van papa en zoon Bolsens, de een met een snelle
fiets, de ander met wonderbenen, bolde het zeer vlot. Geen enkele keer moesten we voet aan grond
zetten. Pas na 25 km stonden we de eerste keer stil aan een rood licht. Even later begon de miserie. Raf
had lekke band met zijn elektrische fiets en mocht de rest van de rit op de ruggen kijken vanuit de
volgwagen. Daarna was het aan mij om lek te rijden. Dan weer iemand. Het centrum van Wieze
doorkruisen was wel een leuke ervaring, met een kaatswedstrijd langs ons parcours. De eerste keer in
mijn jeugdige bestaan dat ik dat zag.
Dan batterijwissel. Het werd alsmaar warmer en met een nieuwe batterij op kop ging het ook nog wat
sneller. Tot ook Werner de volgwagen moest opzoeken met een defect aan zijn stalen ros. Een paar
viaducten later (genaamd Mont Ventoux, Galibier en Mortirollo) was het beste er bij mij af, maar waren
ook de wonderbenen van Thomas leeggelopen. Hij was zelfs blij om bij het crematorium aan te komen
(hij moet allicht de eerste ooit geweest zijn).
WIJ hebben SAMEN STERK gereden! Niet op de derde plaats, maar zelfs als lijsttrekker mocht ik daarna
nog 11 uur over en weer lopen op het terras van Polder Noord. (bedankt voor de suggestie, Herman)
Bedankt voor de rit, Werner en Thomas.
Kris