27/05/21 12:28
Na een klein oponthoud wegens enkele laatkomers vingen we de rit aan richting DE muur van Hoei.
Met Sam weeral in de frontlinie begonnen we aan de 45km richting de zwaarste opgave van de dag (dachten we toen, daarover later meer).
Na 9km werden we er door een collega fietser echter attent op gemaakt dat er al iemand van ons was platgereden.
Nadat dit euvel was verholpen, en we ondertussen enkele passerende groepen luid hadden aangemoedigd, konden we onze tocht verder zetten.
We passeerden dorpjes met ronkende namen zoals: Jesseren, Bommershoven, Heks, Horpmaal waarna we de taalgrens overstaken.
Na een 30-tal kilometer kwamen de torens van de kerncentrale van Tihange in zicht. Vanaf hier maakten we de afdaling richting Hoei op een nationale weg zonder fietspad. De snelheden gingen vlotjes tot 60km/h.
Na een klein stukje langs de Maas begon onze zware klus. DE MUUR!
Aangezien we de dag ervoor ons perfect hadden voorbereid en op tijd in ons bed waren gekropen kon dit geen probleem zijn.
Ikzelf begon (blijkbaar) iets te vlot aan de klim.
Toen ik dacht dat het zwaarste stuk wel voorbij was bleek dat na een rechtse bocht het pas echt begon.
Nog een tandje lichter schakelen dus...
Viel dat tegen toen ik merkte dat ik al op de lichtste stond.
Beetje op de trappers gaan staan dan, om de snelheid terug wat op te drijven (<10km/h) en dan terug gaan zitten want de beentjes konden het niet meer aan.
Uiteindelijk, met een klein stukje zig-zaggen bovengeraakt.
Daar bekwamen we even van de geleverde inspanning en maakten we ons klaar voor de ontspannen rit naar huis.
Nadat we passeerden bij het marginaalste pretpark ooit gezien, sloegen we links af en zetten we de afdaling in richting dorpskern van Hoei.
Bedankt Joeri om de straat op tijd af te zetten!
Na een frisse cola op een terras, en een verrassingsdrankje (bedankt Gerben, het er nog 3x van genoten op de fiets), terug die fiets op, richting Borgloon!
We reden rustig het dorp uit, even de beentjes terug opwarmen, niet wetende wat Sam ons nog ging aandoen.
Net na het dorp zei die: hier links de grote baan over.
Alle kopjes draaiden naar links en het ongeloof stond in ieders ogen (behalve Sam vermoed ik).
Een brede helling recht omhoog, met aan het begin een verkeersbord met bemoedigend opschrift: "19%"!
Het was terug ieder voor zich om hierboven te geraken.
Oef, het ergste zal nu wel echt voorbij zijn, recht naar Borgloon!
Onderweg nog wel een paar kortje klimmetjes maar die konden we ondertussen wel aan.
Op KM57 was er wel terug een stevige klim door het bos van 1.5km, waardoor het zweet toch weer op het voorhoofd parelde.
De wind was ons goed gezind en dit was een signaal voor Sam om nog eens goed door te trekken. De rust was ons nog niet gegund.
De terugrit is kort samen te vatten: eten, drinken en trappen richting het hotel waar ons een frisse pint stond te wachten, via de dorpjes Rukkelingen-Loon, Batsheers, Heers, Veulen, Gutschoven, Hendrieken en Kuttekoven naar Kerniel.
Toen we aan het aan het hotel toekwamen stond de teller op 97km en samen met nog enkelen kunnen onze hersenen dit niet goed aan dus beslisten we om nog even naar beneden te rijden richting grote baan om te draaien en nog een klimmetje toe doen om toch maar aan die 100km te komen.
Ik vond het een fantastische rit en iedereen mag fier op zichzelf zijn dat we dit samen hebben doorstaan.
We dronken 1 pintje op deze prestatie waarna we, moe en voldaan, braaf in ons bedje kropen.
Ewoud
Met Sam weeral in de frontlinie begonnen we aan de 45km richting de zwaarste opgave van de dag (dachten we toen, daarover later meer).
Na 9km werden we er door een collega fietser echter attent op gemaakt dat er al iemand van ons was platgereden.
Nadat dit euvel was verholpen, en we ondertussen enkele passerende groepen luid hadden aangemoedigd, konden we onze tocht verder zetten.
We passeerden dorpjes met ronkende namen zoals: Jesseren, Bommershoven, Heks, Horpmaal waarna we de taalgrens overstaken.
Na een 30-tal kilometer kwamen de torens van de kerncentrale van Tihange in zicht. Vanaf hier maakten we de afdaling richting Hoei op een nationale weg zonder fietspad. De snelheden gingen vlotjes tot 60km/h.
Na een klein stukje langs de Maas begon onze zware klus. DE MUUR!
Aangezien we de dag ervoor ons perfect hadden voorbereid en op tijd in ons bed waren gekropen kon dit geen probleem zijn.
Ikzelf begon (blijkbaar) iets te vlot aan de klim.
Toen ik dacht dat het zwaarste stuk wel voorbij was bleek dat na een rechtse bocht het pas echt begon.
Nog een tandje lichter schakelen dus...
Viel dat tegen toen ik merkte dat ik al op de lichtste stond.
Beetje op de trappers gaan staan dan, om de snelheid terug wat op te drijven (<10km/h) en dan terug gaan zitten want de beentjes konden het niet meer aan.
Uiteindelijk, met een klein stukje zig-zaggen bovengeraakt.
Daar bekwamen we even van de geleverde inspanning en maakten we ons klaar voor de ontspannen rit naar huis.
Nadat we passeerden bij het marginaalste pretpark ooit gezien, sloegen we links af en zetten we de afdaling in richting dorpskern van Hoei.
Bedankt Joeri om de straat op tijd af te zetten!
Na een frisse cola op een terras, en een verrassingsdrankje (bedankt Gerben, het er nog 3x van genoten op de fiets), terug die fiets op, richting Borgloon!
We reden rustig het dorp uit, even de beentjes terug opwarmen, niet wetende wat Sam ons nog ging aandoen.
Net na het dorp zei die: hier links de grote baan over.
Alle kopjes draaiden naar links en het ongeloof stond in ieders ogen (behalve Sam vermoed ik).
Een brede helling recht omhoog, met aan het begin een verkeersbord met bemoedigend opschrift: "19%"!
Het was terug ieder voor zich om hierboven te geraken.
Oef, het ergste zal nu wel echt voorbij zijn, recht naar Borgloon!
Onderweg nog wel een paar kortje klimmetjes maar die konden we ondertussen wel aan.
Op KM57 was er wel terug een stevige klim door het bos van 1.5km, waardoor het zweet toch weer op het voorhoofd parelde.
De wind was ons goed gezind en dit was een signaal voor Sam om nog eens goed door te trekken. De rust was ons nog niet gegund.
De terugrit is kort samen te vatten: eten, drinken en trappen richting het hotel waar ons een frisse pint stond te wachten, via de dorpjes Rukkelingen-Loon, Batsheers, Heers, Veulen, Gutschoven, Hendrieken en Kuttekoven naar Kerniel.
Toen we aan het aan het hotel toekwamen stond de teller op 97km en samen met nog enkelen kunnen onze hersenen dit niet goed aan dus beslisten we om nog even naar beneden te rijden richting grote baan om te draaien en nog een klimmetje toe doen om toch maar aan die 100km te komen.
Ik vond het een fantastische rit en iedereen mag fier op zichzelf zijn dat we dit samen hebben doorstaan.
We dronken 1 pintje op deze prestatie waarna we, moe en voldaan, braaf in ons bedje kropen.
Ewoud
Ewoud