Bedank voor de mooie rit Johnny!
Rit naar Putberg
Bij een grondige inspectie van de kalender ergens op een blauwe maandag midden april, bleef ik tijdens het scrollen iets langer haperen bij de rit van Johnny. Niet zozeer het aantal kilometers of het ontiegelijk vroeg uur van afspraak, des te meer de naam van de rit intrigeerde me onmiddellijk. Putberg. Qua paradox kan dat tellen. Meer heb ik doorgaans niet nodig om meegenomen te worden op een geestelijke reis, noem het een zoektocht naar de oorzaak hiervan. Beste sportvrienden ik had al een voorgevoel dat later bevestigd zou worden: nomen est omen.
Eens aangekomen bij de betere doe-het-zelfzaak, die zich steeds prominenter als dakspecialist opwerpt de laatste weken, werd me onbewust duidelijk dat Marcel over een stel ontembare benen beschikte. Hij had de volgwagen op zo’n manier geparkeerd, dat zelfs een blinde hem zag staan. Johnny, onze reisleider, sprak de menigte toe als een volleerd volksmenner. Ik probeerde me te focussen op zijn woorden, maar de camionet liet dat niet toe. Alsof ogen en oren bedekt werden door een berg prut. Prutberg?
Niet veel later kwam ik weer tot bewustzijn toen de eerste 10 of 15 km al achter de kiezen waren, snap back to reality. Het contrast kon niet groter zijn: mentaal zo afwezig en afgeleid, terwijl onze kopmannen Johnny en Kurt heerlijk helder rechtdoor jasten via Vlaamse hoofdwegen. De brug van Temse werd op het fietspad afgewerkt, iets waar Johnny zich geen twee keer op zou laten betrappen.
In de buurt van Buggenhout rond km 30 werd door onze volgman een eerste vrij stuk ingelast. Het moet gezegd dat Marcel een splijtende versnelling plaatste, die het gros van het peloton noopte voet aan grond te zetten. Enkel onze voorzitter pareerde de aanval en wist een brug te maken tussen peloton en ontsnapten. Zou de groene trui van vorige week er voor iets tussen zitten?
De volgende schifting vond plaats bij de eerste helling van de dag. Is dit de mythische Putberg? Een berg ontstaan door het té enthousiast dempen van een ooit bestaande put? Een in prehistorische tijden pracht van een berg, die door erosie steeds meer op een put begon te gelijken? Uw dienaar werd waarschijnlijk bewust met een kluitje in het riet gestuurd: Ongeveer 1.5 km lang, kasseien en pittige helling werd me verteld. Ik zag een elitegroepje zich vormen en gaf ze enkele meters. Gelet op de lengte van de inspanning besloot ik mijn krachten nog even te sparen om in de laatste 250 m toe te slaan. Geen 50 m verder hadden we de top bereikt en kwam ik pas als 6de boven. In topsport heb je weinig vrienden.
Een weinig later naderden we de mythische berg dan toch, en zou ik snel uit mijn lijden verlost worden. Dromend van die eerste overwinning bergop zou ik tijdens de beklimming eindelijk verlossing vinden waar de term Putberg zijn oorsprong vindt. Maar het werd me niet gegund. Met vermanende vinger werd ik tot bij onze reisleider geroepen: “Beneden aan de voet komen ze van links, zet de baan daar af, wij gaan rechtdoor.” Vrij vertaald:” Ge denkt toch niet als eerste boven te komen straks? Begint maar vanachter, laat iedereen voor en dan zullen we nog wel zien.” Sommigen zouden hier aanstoot aan nemen maar ik zie dat anders. There is no I in team.
Zo gezegd zo gedaan. Na het afranselen van een rivaliserende wielergroep die niet onmiddellijk baan wilde ruimen voor het kruim van het Wase peloton kon ik in allerlaatste positie aan de klim beginnen. Een sleutelbreuk kon op het nippertje vermeden worden door net op tijd in mijn klikpedaal te schieten vooraleer een zijdelingse tuimelperte onvermijdbaar werd. Ziedend van woede dacht ik beklimmend te weten te zijn gekomen waar de naam zijn oorsprong vindt. Putberg is van dezelfde familie als putwijf. Het voorvoegsel put is een verzamelnaam voor iets dat in zeer slechte staat, ongemanierd lelijk en grof vuil containerwaardig is. Toegepast op de berg in kwestie gaat het over de kasseien die er door een eenmalige verplaatsing van het reserve elftal van Pater Damiaan’s melaatsen van Molokai ingeworpen zijn tijdens het WK kasseizwieren van 1903. Ik werd zo fel doorheen geschud dat ik dacht dat de aarde zelf beefde met een kracht van 20 op de schaal van richter en de dag des oordeels aangebroken was. Mijn tijd zit erop, 33 jaar mogen worden, het is schoon geweest. Ik sloot de ogen en bereidde me voor op een pijnlijke afdaling richting onderwereld, toen alles plots klaar en duidelijk werd.
De beving die ik voelde, werd veroorzaakt door een dubbeldekker bus die bruusk tot stilstand was gekomen in de buurt van waar ik me een weg naar boven aan het ploeteren was. Deuren openden en tientallen naakte meiden verdrongen zich om toch maar de eerste zijn om de vallende fietser op te vangen met eender welk deel van hun esthetisch verbeterde lichamen. Hun leidster kwam naar me en vroeg: “Zeg me, wonderbaarlijk stuk sportman, hoe kunnen we zulk een onzelfzuchtig, bescheiden blok graniet als u plezieren, gelooft u in de waarden van de Heer?” Zoals eerder gezegd, heb ik wel eens last van prut in de oren, en luidde mijn antwoord als volgt: “Ik moet snel boven weten te komen, en ik heb inderdaad nen harten heer.”
Voor ik kon beginnen blozen werd mond noch hand gespaard om me te doen komen, in trekkende bewegingen naderden we zo de top van de helling en dankten de dames me en beloofden alles in te slikken en niks te lossen van dit voorval. U snapt dus dat ik tijdens de bevoorrading wel aan een cola’ke toe was.
Putberg, beste vrienden, is niet meer, maar ook niet minder dan een verbasterde vertaling . We bevinden ons niet ver van de taalgrens en de naam vindt zijn oorsprong in het Frans.
Montagne de pute werd niet hoerenberg maar putberg. Fuck, snel even voelen in mijn zak van mijn fietsshirt. Lap, die 50 euro is weg. Dat wordt niet drinken bij Sonja. Naar het schijnt stopt die bus hier eens in elke zeven jaar rond midden juli. 1 ding is zeker: ik kom terug. Wie zou volgende keer de gelukkige zijn?
Groeten, Sander.
Bedank voor de mooie rit Johnny!
Bij dat iedereen terug veilig is thuis geraakt zonder ongevallen. De afterparty was ook weer in orde met gevolg veeeeeel te laat thuis.
Tot volgende.
Sander - sterk verslag man : uw literaire talenten overschaduwen op die manier uw sportieve prestaties ... maar er is veel progressie. Misschien toch al uw prachtige verhalen beginnen te bundelen in BBC-analen zodat je volgende keer handtekeningen kan uitdelen voor uwen boek als je de kutberg oprijdt...
Top rit Johnny.
Heb mij farm geamuseerd!
Greetz
Bedankt voor het fijne verslag Sander en groooten dank John voor de immer mooie rit en bevoorrading... inderdaad een NIET te missen rit.
johnny : ook een dikke tien voor je rit en bevoorrading , tx makker
patje