DEEL 1
++++++
De dagen zijn op hun langst, de zonnestralen winnen aan kracht en de terrassen staan massaal buiten. Een doorwinterde BBC’er weet dat er hem dan een meerdaagse uitdaging te wachten staat: deze keer trekken we naar Valkenburg waar de Cauberg en de wielersport onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Volgens een kenner staan we klaar voor wat ons tofste WE ooit wordt…
De weersvoorspellingen kunnen beter vandaag: “Het is nog lange tijd winderig en het wordt wisselend bewolkt met in de voormiddag vooral in het westen buien. De maxima liggen tussen 14 en 19 graden. De zuidwesten wind waait vrij krachtig tot krachtig. Er zijn rukwinden mogelijk tot 80 à 90 km/h. In de namiddag en 's avonds wordt het rustiger.” Maw we zijn op het ergste voorbereid.
Verzamelen om 8u00 stipt aan het veer Bazel/Hemiksem. Gelukkig vertrekt den boot om 8.10 uur… Guido en Marcel staan er al paraat met een lekker rijstvlaaiken of ne koffiekoek. Wat ne service van onze “Soigneurs“ die de Guidomobiel al op rechteroever gestationeerd hebben. Zo is er van bij de start dus onmiddellijk technische ondersteuning beschikbaar!
Vanuit Hemiksem nemen Pascal en Sam ons op sleeptouw voor een tocht van +-175km. De baankapiteins zijn talrijk aanwezig en zullen zich vandaag zeker niet vervelen!
We passeren oa Aartselaar, Reet en de veiling van Sint-Katelijne-Waver. Richting Aarschot dan, waar een muur van 11% op ons ligt te wachten. Voor hen die al een tijdje geen berg meer gezien hebben een heuse beproeving. Eens boven wordt er, na een korte stop, terug een hecht pelotonneke gevormd en nu rijden we door holle wegen en op stevige heuvels gezwind richting Rillaar de thuishaven van Roland Liboton. ( ex-prof, nu cafébaas met buik). We kunnen volop genieten van de troeven van het Hageland: open landschappen, historische hoeves en prachtige panorama's.
Het moment dus om wat te recupereren tijdens de eerste bevoorrading tussen het groen met eindeloze rijen fruitbomen en wijnranken. Guido en Marcel installeren hun standje met repen, baren en gellekes…ook allerlei koekjes, bananen en druivensuiker zijn er in overvloed. Ook aan de vochtbalans is er gedacht.
Via Geetbets passeren we “Kozen” en zetten we koers richting de middagstop in de Sint-Jorishoeve te Alken: een beschermd hoevegebouw waarin een fameuze horeca zaak gevestigd is. Vooral de Spaghetti Bolognaise schijnt er lekker te zijn, vraag het maar aan Steven! We zitten er in de orangerie met zicht op een hoogstambogaard. Aan het firmament verschijnt een indrukwekkende wolkenformatie, voorbode van echt “klutheweer” tijdens onze middagpauze. Na regen komt zonneschijn zegt het spreekwoord. We ondervinden dat dit niet altijd zo is. Wind en zware bewolking maar gelukkig blijft het nadien over!
Na de lunch gaat het via plaatsjes met opvallende namen oa Wimmertingen, Lutselus en Kieleberg naar het voor de MTB’ers welgekende Zutendaal. Met het doorkruisen van het Nationaal Park Hoge Kempen kunnen we genieten van de natuur in al zijn glorie: uitgestrekte dennenbossen, de heide en grote waterplassen. Met hier en daar wat “vals plat” weten de stoppers van dienst wat doen! Een gemiste afslag maakt het plots even moeilijk: de strijd om de gele trui 19 was bijna gestreden… Oef, we kunnen met zijn allen verder op weg!
We naderen de Maas via Oud-Rekem, dat in 2008 verkozen werd tot " Het mooiste dorp van Vlaanderen". Het heeft één van de meest authentieke dorpskernen van België waarbij ook nog de stadsomwallingen bewaard gebleven zijn.
Aan de oevers van de Maas voorzien Marcel en Guido ons nog een laatste keer van wat snelle suikers alvorens we via het fietspad langs de E314 dat Maas en dus ook de Nederlandse grens overschrijdt. Voor de laatste 30 kilometer doen we het zonder volgwagen over fietspaden door de kleine heuvelachtige grensdorpjes, met ook hier weer holle wegen en oogstrelende landschappen. We bevinden ons in een fietsparadijs bij uitstek. Met de Brakkeberg (12%, 900m) als apotheose, rijden we Valkenburg aan de Geul binnen.
Ons Hotel “Le Baroudeur” ( "de stoere avonturier" ) ligt net buiten de stad. Het wordt gerund door het echtpaar; Yvonne & Ivano. Yvonne is een top gastvrouw en Ivano weet alles over wielrennen: hij is zelf prof geweest en zit in de organisatie van de Amstel Gold Race. Van bij de binnenkomst van het Hotel proeven we de oude sfeer van weleer, het lijkt alsof het peloton er ons begroet…. met aan de muur retrofietsen, -truitjes en foto’s van wielerhelden uit vervlogen tijden.
Op het grote terras genieten we van een fris “vaasje” of andere dorstlesser en worden we getrakteerd op een typisch Limburgse vlaai van het huis. Wat een ontvangst!!
Ondertussen wordt de BBQ er aangestoken, dus snel ne goeien douche en de beentjes onder tafel voor een welverdiende stevige maaltijd, rijkelijk overgoten met rode en witte wijnen van het huis en de hele omgeving.
Dat het toerisme een belangrijke rol speelt in de Valkenburgse economie kunnen we ’s avonds met eigen ogen vaststellen: alle terrasjes van restaurants en cafés in de stad zitten overvol. Vovo heeft het niet gemakkelijk om een geschikt plaatsje te vinden voor zijn 20 zonen. Vanop een terrasje met diverse Belgische bieren (dank voor de tractatie Luc!) zijn we nog getuige van een opvallend voedermoment van het visbestand in de Geul.
Daarna trekken we de nacht in….en na een pittige rit is het voor de meesten nog heerlijk vertoeven in Valkenburg aan de Geul.
Groetjes,
Herman
DEEL 2
++++++
Beste BBC-‘ers,
Hier mijn verslag vanuit de algarve in het verre Portugal.
Na de strakke wind van zaterdag werden we zondag wakker met een aangenaam lekker zonnetje. Iedereen was al vroeg uit de veren om op het zonnige terras van ons verblijf Le Barodeur al wat na te kaarten over de zaterdag rit en de leuke uitstap in het bruisende Valkenburg. Zou deze uitstap een invloed hebben op het koersverloop vandaag? Om tien uur kregen we na een korte briefing van Sam en nen dikke kus van ons Yvonneke (bedankt voor da stevig ontbijt) wel de finale van de Amstel Gold Race voorgeschoteld. Werner, Marcel en Guido hadden plaatsgenomen in de volgwagen om ons vochtgehalte zeker op peil te houden alsook ons krachtenarsenaal aan te vullen indien nodig tijdens deze zware beproeving. Sam nam ons op sleeptouw met de eerste 20km wat lekker dalen, licht glooiend stijgen en dít door een feeëriek landschap.
Maar een finale van de Amstel is meer dan wat sightseeing,k” dus volgende na deze aperitief wel een stevig hoofdgerecht. Hellingen met namen als Bemelerberg, Gulperberg, Kruisberg, Slingerberg deden het ergste vermoeden. Pittige klimmetjes let deftige stijgingsgraad en zeker lang genoeg om ons klein peloton te doen ontploffen. Ere wie ere toekomt. Maar dat Sam, Stefan, Steven, Raf, Marc, Pascal en Mario de betere klimmers waren mag gezegd en geschreven en worden. Dat de rest ook heel goe zijn best gedaan heeft mogen we zeker niet vergeten.
Na nog een flinke bevoorrading van onze stilaan vermaarde foodtruck volgde nog het monster van deze rit: de zevenkoppige draak de Keutenberg. Met hoeveel tanden vooraan of achteraan iedereen naar boven gereden is zal een goed bewaard geheim blíjven. Maar dat ge op uw tanden moest bijten om dít onding te overwinnen dat weet ik wel zeker, zelfs acute buikkrampen kwamen zo maar de kop opsteken binnen het peloton. Na een kwartiertje uithijgen op de top gingen we nog op weg om als dessert de Cauberg nog op ons palmares te schrijven.
Dat iedereen na deze rit een medaille verdient van moed en zelfopoffering dat is van zelfsprekend, maar de man die de hoogste pluim op zijn hoed mag steken is toch de Sam. Prachtige rit in dít stukje Nederlands Limburg.
Dat iedereen content was om Yvonneke, Afligemmeke en Kwaremontje terug te zien dat geloof je wel zeker!!
Groeten Kurt
DEEL 3
++++++
Beste BBC-ers,
Mijn excuses voor het late verslag van onze terugrit, maar het mail verkeer tussen België en Portugal via mijn smartphone bleek niet zo evident.
Ik zal het daarom kort houden want de Kruibeekse Pijl komt nu stilaan al in de schijnwerpers te staan.
De terugrit betekende ook weer afscheid nemen van ons Yvonneke, ons Afligemmeke en ons Kwaremontje. Valkenburg, bedankt voor dit top weekend en voor het ontdekken van een aantal verborgen talenten van ons ploegske. Sterren op de dansvloer en The Voice wees gewaarschuwd, want dit zijn wel degelijk topkandidaten.
Onze terugrit ging via nog enkele uitlopershellingen, in ons nu steeds meer en meer aan ons hart liggende Nederland, terug naar ons dierbaar België. Bekend terrein, want hier waren we al eens gepasseerd bij onze heenreis. Niet echt erg, behalve in ons bekend Zutendaal, waar ons een stevige kuitenbijter stond te wachten. Resultaat , kreunen en zuchten, maar uiteindelijk toch door iedereen klein gekregen.
Van dan af werd het Albertkanaal onze compagnon. Tachtig km rechtdoor rijden, af en toe een beetje omleiden, en een sprintlunch in Beringen om het onweer voor te blijven, wat het toch nog een beetje spannend maakte. Pascal en Sam hadden ons toen al een hele tijd op sleeptouw genomen, maar vanaf Ranst nam Raf de fakkel over. Terug draaien en keren bracht ons weer aan Kallebeek veer. Van daaruit nog een laatste pedaalslag tot aan Roos Pap, waar menig vrouwke ons stond op te wachten.
Om ons terug wat aan te sterken hadden Kris en Marleen voldoende drank en spijzen voorzien.
Na de speech van onze voorzitter en het uitdelen van de pluimen voor orgies, baankapiteins, volgers en bevooraders, met ook nog een eervolle vermelding voor onze dernyman Herman (vooral als toeverlaat voor de niet-klimmers) zochten de meesten, één voor één, slapende oorden op.
Bedankt voor dit topweekend.
Kurt