Zondag 21 april, ik rol uit mijn bed en probeer een eerste keer door mijn knieën te gaan. Mmm dit gaat beter als een week geleden. Het belooft weer een stralende, warme dag te worden. Paaseieren zoeken zit er voor mij niet meer in, een kom havermout met een banaan en Griekse yoghurt is de laatste maanden de nieuwe standaard geworden. Nog een laatste bezoek aan het kleinste kamertje loopt zoals altijd iets te lang uit waardoor ik me weeral moet haasten. Gelukkig staat er achter elke wielrenner een sterke vrouw die ondertussen mijn drinkbussen vult en mijn schoenen al gaat halen.
Vandaag zal ik niet alleen op stap vertrekken richting Handy home aangezien mijn wederhelft ook weer een ritje heeft gepland. We vetrekken samen richting Handy home en op het einde van de Broekdam Noord kijk ik toch even subtiel naar haar en stel vast dat zij precies minder moeite heeft met de eerste hoogtemeters van vandaag als mij. Ik besluit dan ook snel dat ik vandaag mijn job als baankapitein aan me zal laten voorbij gaan. Aangekomen aan het startpunt, zie ik net iets teveel blije gezichtjes en heb dan ook snel door dat het mijn beurt is om te schrijven, opletten vandaag dus.
Na een uitgebreide briefing van Rudy trekken we op pad. De rit die ik vorig jaar nog vanop kop beleefde ging ik vandaag op circa 10e rij ervaren. Rudy nam namelijk de kop dit jaar zelf voor zijn rekening samen met Ben die ik nog herken uit mijn verleden als voetballer en mijn tijd bij de Jigo in Bazel.
Het mooie Molsbroek is de bestemming. We rijden richting Haasdonk, Sint-Niklaas en uiteindelijk Lokeren.
Naast de snelweg wordt het fluitsignaal gegeven voor het gekende vrije stuk. Iets waar ik me normaal ook wel eens aan durf te wagen maar met de nodige kilo’s en hoogtemeters van de dag ervoor besluit ik om het ditmaal aan mij te laten voorbij gaan. Sander verwittig ik al een 100 meter op voorhand dat het vrij stuk eraan komt zodat hij toch ditmaal het excuus van te laat vertrekken niet kan gebruiken. Ik zie Ben vanop kop licht versnellen maar er komt weinig reactie. Mits de nodige aanmoedigingen vertrekken ook de nieuwe garde Sander, Yannick en Thomas (nieuw-oud lid eigenlijk). Verder zie ik ook Gunther op zijn grote molen vertrekken. Logisch dat die steeds iets later in gang schiet als je natuurlijk standaard op je 50*11 ligt.
Ik rijd dan misschien niet mee, maar durf mij wel wagen aan een kleine pronostiek en besefte toen pas dat mijn favoriet nog niet was vertrokken. Een goede 30 seconden nadat iedereen al weg is, stak er nog een renner me voorbij met een snelheid die toch makkelijk 20 per uur hoger lag als mijn eigen snelheid. Raf was vertrokken en ik wist direct daar gaan ze het nog moeilijk mee krijgen.
Een kleine 500 meter verder wordt er mij nog vriendelijk gevraagd om even op zij te gaan. Kris Smet heeft blijkbaar nog de moed om het gat te proberen dichten denk ik bij mezelf (sterk). Ver strandt zijn poging echter niet, hij gaat namelijk na een goeie 100 meter al de kant in. Kopke naar beneden en de wangen rood plaatst hij zich terug naast mij. Volgende keer beter Kris.
Aan de brug wordt mijn pronostiek bevestigd met Raf die blijkbaar iedereen gewoon vanop kop uit het wiel heeft gereden. Die moet ik volgende keer in het oog houden als ik zelf terug mee rijd denk ik bij mezelf. Ook Thomas verbaast met een top 5 plaats.
Een aantal kilometer verder wordt het tempo nog eens licht opgevoerd op de gekende kasseistrook. Daar wordt nog eens duidelijk dat ons peloton toch niet uit echte flandriens bestaat aangezien iedereen toch maar gebruik maakt van het betonboordje langs de zijkant.
We komen terug dichterbij onze kerktoren en komen toch nog een windje op kop tegen op een licht hellende strook en ik denk bij mezelf dat moet pijn doen bij mijn ex-coach van de voetbal. Ik weet echter dat Rudy genoeg karakter heeft en zich niet zo maar gewonnen zal geven. Ik zie dan ook tot mijn verbazing vandaag regelmatig niet enkel de 30 maar zelfs 31 en 32km/uur verschijnen! Goed bezig, Rudy! Aangekomen bij de Calimero (28,7km/u gemiddeld) geef ik hem dan ook een hand en een welgemeende proficiat. Na een maand en half vlieg ik ook nog eens mee in de pinten. Na enkele consumpties beslissen 4 doorzetters om toch nog eens naar het zonneke te rijden. Daar nuttigen we nog enkele welverdiende drankjes en sluiten al weer een prachtige fietsdag af. Niemand wist op die moment dat er die dag iets uitzonderlijk zou staan te gebeuren met het nieuwe wonderkind van dienst genaamd VDP. Nog half aangeslagen vertrek ik ‘s avonds richting de zwaarste beklimming van het weekend, dé meurgenbarg. En de rest is geschiedenis.
Ik hoop dat het verslag iedereen wat heeft kunnen bekoren. Ik denk dat het zeker lang genoeg is maar ga nu wel stilaan afronden, ik zie dat er weer een container van Gunther onderweg is en die ga ik toch even tegenhouden.
Groetjes de Mertens