• Home

• Seizoen
• Kalender
• Klassement
• Archief

• Wie is wie?
• Bestuur
• Leden

• Sponsors

• Info
• Reglement
• Verzekering
• Contact

Rit naar Atomium

Het beloofde weer een spannende zondagochtend te worden, want de geschiedenis heeft ons geleerd dat de Atomiumrit zelden geruisloos passeert.

Degenen die hun wekker op tijd gezet hadden, mochten na goedkeuring van onze sportdirecteur aansluiten met het peloton. Al snel gingen de eerste armstukjes naar beneden, want het was een aangenaam fietsweertje, en de Luc/Robby wisten er direct goed de schwung in te houden.

De voorzitter kwam juist terug van een communiefeest, dus die pikte iets later in, maar bewees direct dat hij over goede papieren beschikte met 2 tussenversnellingen.

Aan een fijn tempo ging het bergafwaarts en meewindgewijs richting Brussel, alwaar het atomium op ons lag te wachten. De Marcel mocht zijn manoevreerkunsten nog eens boven halen, en met dank aan een woordje Raf van de Frans kon hij ons vergezellen voor een fotomoment.

Hierna werd de innerlijke mens versterkt dankzij een hapje en een drankje, maar ei zo na werden de Kris S en den Alain V gekidnapt en omsingeld door een horde fans. Die zagen hun kans mooi om de ontmoeting met zo’n sportievelingen te vereeuwigen op de gevoelige plaat. De Robby en de Luc hadden genoeg bevoorrading voorzien, waardoor ook onze groupies konden rekenen op een sneeke peperkoek.

Ook de Marcel bewees nog goed in de Chinese markt te liggen, net zoals de Luc De Wreede die een voorkeur heeft voor Yellow Jerseys. Kopman Luc werd er zowaar licht in het hoofd van, en hij bracht enkele danspasjes ten berde, alwaar ze op Couleur Café jaloers waren. Den Bossie wist ondertussen te vertellen dat hij niet is bijgekomen, maar dat hij last heeft van nen holle rug.

De strikte tijdsplanning noodzaakte ons om afscheid te nemen, en de terugrit werd aangevat met een gevulde maag. In eerste instantie geen regen, maar wel kasseikes alwaar de Flandriens onder ons zich eens konden laten gaan. De GVM moest verstek geven na een technisch euvel aan zijne fiets, en liep hierbij zelfs een snee in de vinger op. Na een kwartiertje te staan wachten op onze 1000km man besloten de Raf en de Werner een belleke/plaske te doen, waardoor hen een stevige achtervolging te wachten stond.

Stilaan gingen de hemelsluizen open, en met de hoeveelheid neerslag ging ook het tempo omhoog. Sterk werk van de kopmannen van dienst, het moet gezegd worden. Ondanks nog enkele verraderlijke passages over gladde kasseien bereikte iedereen toch heelhuids Casa Van Vlierberghe, waar de hapjes en de tapjes al stonden te wachten.
Ook Kurt, die zich had overslapen, kwam nog aansluiten nadat hij eerst uit colére toch zelf ook nog eens naar het Atomium was gereden. Of was dat vorig jaar?

Alweer bedankt voor de vlekkeloze organisatie van deze rit, die stilaan een even groot monument is op onze kalender als het Atomium zelf. Tot de volgende!!!

Plaats een bericht

Naam: Bericht: Tik volgende code hieronder: