Heenrit:
Zaterdag, iets voor acht. Ruim op tijd verzamelen 21 fietsers aan thuishaven Handy Home, vol goede moed, daarbij geholpen door een stralend fietsweertje. Nadat vrouw en kinderen afscheid hadden genomen, trappen we het BBC-weekend af. Aan een gezapig tempo en onder kundige leiding van Pat en Kurt gaat het vlotjes richting Melle.
Eerste bevoorrading door onze Marcel Lefevere: banaan, koeken met en zonder, drank, … aan alles werd gedacht. (behalve een frigo, douche, chemisch toilet, massagetafel, …) Maar plots, uit het niets, duiken daar de eerste mechanische problemen op. De kapitein-ter-zee mist een spaak in het achterwiel. Gelukkig hadden we nog een 10-speed (een jaar geleden zou ik het in Keulen horen donderen) in voorraad, weliswaar met een rood biezeke, wat toch iets minder rap vooruit gaat dan een blauw biezeke.
Met dit kleine oponthoud was de volgende kopman Sam wel verplicht om iets rapper te gaan, ook al was het parcours licht glooiend. Door de lieflijke Zwalmstreek, over heroïsch klinkende straatnamen, met hier en daar een kasseike en soms zelfs eens een puist: Jagerij, Varentstraat, Boigneberg, Kapelleberg, Kokerellestraat, Vlaamse Ardennendreef. De poëzie van die namen alleen al maakte sommige BBC’ers heel stil. Sommigen werd het –door die poëzie- zelfs zwart voor de ogen, of kwam het door hun eigen snelheid dat ze collega Ignace niet herkenden?
Hoe dan ook, voldaan bereikten we na 96 km onze middagstopplaats. Het Centrum van de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde-aan-Zee, kan het nog toepasselijker?
Buiten op het terras werd ons door enkele zeer vriendelijke dames een royale portie spaghetti geserveerd, kip met frietjes kon zelfs ook. Flink eten was de boodschap (goed zulle X-tif), veel vocht opslaan ook (over de drank van de sportman kan nog gediscussieerd worden), want er wachtte ons nog een laatste ritje tot de eindbestemming. Niets speciaals, een rechte streep naar Oostende, geleid door man van de streek Pascal.
Nog even die uitlopers van de Ardennen passeren, een rammelstrook en een boerenwegel, alles vlot goed… tot plots Wikipedia toeslaat: “Leerlooien is een werkwijze om van de huid van dieren leer te maken voor kleding, schoeisel of andere toepassingen.”
Raf toch, ge moogt die straatnamen zo letterlijk niet nemen, hé man. Gelukkig werd het looiprocedé tijdig stopgezet dankzij de kundige zorgen van een man die zich dit nog herinnerde uit een ver professioneel verleden.
Onze über-gids maalt niet om een pijntje meer of minder en wanneer de ene na de andere koprijder even gaat uitrusten (er stond wel een briesje, zo’n 80 km pal op kop) zet hij zich zelf nog even aan het commando, op zoek naar een apotheker van wacht.
Na een tocht van net iets meer dan 180 km (voor Sam is dat een goeie 150) bereiken we onze uitvalsbasis. Proficiat aan alle rijders. Bedankt aan de organisatoren, de planners, de koprijders, de baankapiteins, de sportdirecteur, de bagageleveranciers, … aan iedereen die erbij was of wilde zijn.
De Oesterput in Oostende blijkt een eenvoudig jeugdverblijf te zijn waar een eventueel ver te zoeken minpuntje ruimschoots wordt goedgemaakt door de –alweer- enthousiaste bediening.
Een fris drankje, een hapje, een douche, een lekkere maaltijd met een wijntje erbij en dan onder de wol… Van horen zeggen weet ik dat Beveren die avond de Champions League heeft gewonnen.
Zondagsrit:
Hij is zo pezig zo gespierd,
z’n epo haalt ie uit de muur.
De pillenman die drijft hem voort,
dat is vaak wat men van hem denkt.
Is sterk gebouwd, heeft altijd zin,
z'n ei blijft rauw, de hele nacht.
En ook z'n boot, is vast een bende,
al is ‘t dat niemand, die nog thuis was hiermee lacht.
(refr)
Maar een Blue Boy die stopt pas met trappen,
als ie alle bergjes heeft gezien.
Als ie van de windkracht heeft genoten,
als ie zegt: ’t deed pijn, amaai, tot ziens!
Een Blue Boy die stopt pas met trappen,
als ie al z’n dorst weer heeft geblust.
Pas wanneer de spieren weer verslappen,
gaat ie naar huis terug.
Hij heeft het ooit wel geprobeerd,
hij speelde voetbal voor de poen.
Hij heeft er heel wat van geleerd,
nee echt, hij zal het nooit meer doen.
Hij viel naar hier, hij viel naar daar,
Net als Ronaldo deed hij zijn haar.
En elke zondag, comedie spelen,
totdat ie vol theater smeekte om een kaart.
(refr)
Maar een Blue Boy die stopt pas met trappen,
als ie alle bergjes heeft gezien.
Als ie van de windkracht heeft genoten,
als ie zegt: ’t deed pijn, amaai, tot ziens!
Een Blue Boy die stopt pas met trappen,
als ie al z’n dorst weer heeft geblust.
Pas wanneer de spieren weer verslappen,
gaat ie naar huis terug.
Terugrit:
Maandagmorgend mochten/moesten we weer huiswaarts keren, hoewel het voor sommigen leek alsof we nog maar net thuis waren vertrokken. Ondanks het nachtelijke amusement verscheen (zo goed als) iedereen tijdig aan de ontbijttafel. De Marcel was alleen zijne bijslaap vergeten wakker maken, maar RDC kwam net op tijd ten tonele.
De ontbijttafel dus, dewelke alweer goed gevuld was, al had een eitje er nog wel bij gemogen. Schijnbaar waren die echter reeds aangewend voor andere doeleinden. Na de nodige plichtplegingen was het dan tijd voor een hartverscheurend afscheid met het bedienend personeel. De Marcel installeerde samen met de Guido zijn zwaailicht, de bandendruk werd nagekeken en hier en daar op punt gezet, de Luc VV installeerde zijn goede wielen en klokslag 10u stond het Blue Boys-peloton klaar om koers te zetten richting Kruibeke.
Alweer een stevige zeebries, maar gelukkig stond deze nu in ons voordeel, zodat de kilometers al snel begonnen doortikken. Dankzij een ingenieus ommetje van ritgids Pascal konden we toch nog 1x genieten van het weidse uitzicht over de zee, al moesten we daar wel eerst de processie van Blankenberge omzeilen.
Na een klein kasseistrookske bereikten we zonder kleerscheuren Damme, waar de drinkbussen alweer moesten opgevuld worden. Het was ongetwijfeld de droge zeelucht die zorgde voor de dorstige kelen.
De Pascal werd bedankt voor bewezen diensten, en de Raf nam het voortouw richting Assenede. Daar hadden we gereserveerd omstreeks 12.30u waardoor de snelheid iets omhoog moest gedreven worden. Geen probleem voor onze ondertussen getrainde koersbenen, en bij aankomst aan het Schuttershof hadden de Luc en de Robby nog genoeg energie over voor een boogschietinitiatie, echter zonder veel succes.
Die werd uiteraard snel onderbroken toen duidelijk werd wat voor moois er allemaal op ons borden lag. Om nog maar te zwijgen van de bediening. Met ons buikje meer dan rond wenden we de steven richting Kruibeke voor de laatste 60km, met als hoogtepunt een bijzonder mooie bospassage doorheen het Moerbeekse heidebos.
Na nog eens door te trekken op de viaduct van den Erick kwamen we weer in ons geliefkoosde dorp terecht, alwaar nog een verassingstussenstopke voorzien was voor de Luc. Santé!
Met reeds een grote glimlach op het gezicht bereikten we dan toch uiteindelijk Roos Pap, waar het een fijn weerzien was met onze wederhelften en kinderen. En ook Marleen en Chris hadden zich voorbereid op onze komst, om onze hongerige magen te vullen.
Bedankt aan iedereen voor deelname, organisatie, motivatie, enthousiasme,… 'T was alweer plezant!