• Home

• Seizoen
• Kalender
• Klassement
• Archief

• Wie is wie?
• Bestuur
• Leden

• Sponsors

• Info
• Reglement
• Verzekering
• Contact

Rit naar Atomium

Brexit , zonnewende of repmond rock….niets kon ons weerhouden om deze klassieker mee te rijden.

Zo’n 24 BBC ers, aangevuld door de juniors Senne, Victor en Nikolas…. stonden aandachtig te luisteren naar de vlotte briefing van de Robby met de ondersteuning van boezemvriend Luc.
Donkere wolken hingen dreigend boven ons, maar je krijgt het weer dat je verdient , dus bleven we droog van begin tot einde…
Met twee volgwagens werd er stipt vertrokken in opdracht van de voorzitter. ( blijft gevoelig item ! )
Nonkel Willi en mama Pascal reden met de cabrio mee ter ondersteuning van het opkomende wielertalent.

We waren nog geen 2 km ver en een klapband van luc deed het peloton opschrikken.
Na een vrij lange bandenwissel vertrokken we terug richting Temse
Ifv de jonkies werd het tempo onder controle gehouden door de kopmannen.
Luc en Robby konden zich nog eens uitleven en de hartslagmeter zijn werk laten doen.

Eens de brug over, en in een gezapig tempo, schoven de kilometers onder onze goed onder druk staande banden door.
Op die manier waren we vlug in de buurt van Meise.
Je zou het een citytrip naar “het monument” van Brussel kunnen noemen, het gebouw met zeldzame eigenschappen.
Iedereen was benieuwd wanneer de eerste van de negen bollen zichtbaar zou zijn .
Na wat licht klimwerk en een aflossing van de kopmannen konden we genieten van dit bouwsel dat zorgt voor een vrolijke sfeer en dat emoties doet uitstralen.
Ter plaatse gekomen hebben we ons op het voor ons gereserveerd stuk gazon laten vastleggen op een uniek plaatje.
Een Japanner vond het nodig deze uitgelezen gelegenheid mee te nemen naar zijn thuisland en nam ook enkele kiekjes.
Als je er zo dicht bijstaat met een koekje en een colaatje in je hand deed het me even wegdromen.
Dromen zal de Marcel ook wel gedaan hebben zondagnacht, hoeveel “bollen” zou die nu gezien hebben?
Mama Pascale dook in de camionette van Marcel.
Met beide handen op het stuur en met een smile tot achter zijn oren volgde hij ons peloton.
De adrenalineopstoot deed hem wel een waar keer teveel claxoneren.

Voor de kids was de terugweg iets comfortzaliger, in ne cabrio met den brave nonkel Willi reden ze “ vouch”.
Senne twijfelde om toch terug mee te fietsen maar dat open dak nodigde teveel uit.

Luc en Robby zette de terugtocht in en op het makkelijkste moment, als het windmee was, mocht Gunther het tempo nog eens bepalen.
Niet voor lang want de organisators namen gezwind over en brachten ons veilig en wel terug richting home na een 100km genieten!!!

De aangekondigde afterparty in het penthouse van Luc en Anita kon beginnen.

Gene pita maar “maatjes voor maten” en stukjes van het “hammetje” gingen vlot naar binnen, met liefde gepresenteerd door ons Anita.
Nadat de “leavers” ons verlaten hadden trokken de “ remainers” naar binnen in één van de pittoreske vertrekken, waar je langs het raam naar binnen kunt.
In schoonheid sloten we af en nieuwe afspraken werden gemaakt voor de match van de rode duivels.
Na zo’n prachtige dag en winst van de rode duivels gingen onze hormonen : testosteron , adrenaline , oxitocine; dopamine en serotonine de hoogte in…

En als je weet wat deze hormonen te weeg brengen…. Een GOED gevoel !!! ( klopt hé Herman ?)

Hartelijk Dank aan Robby en Luc ( en de rode duivels )
Het was me een eer om dit verslag te mogen neerpennen!

patje

Plaats een bericht

Naam: Bericht: Tik volgende code hieronder: